1. Mocem – czyli kto, co i jak? Kilka słów o was i waszej firmie…

Oficjalnie Ewa i Piotr Olborscy, szczęśliwe małżeństwo od trzech i pół roku. Mniej oficjalnie to jednak Ewa zajmuje się większością spraw – pisaniem bloga (który jest główną częścią Mocem), projektowaniem wzorów na koszulki dla żon, mężów i dzieciaków, a także od niedawna pierwszymi w Polsce materiałowymi zaproszeniami ślubnymi (ABSOLUTNY SWEET HIT!). Gdyby nie Piotrek, nie byłoby jednak naszego małżeństwa, potrzeby podzielenia się pewnymi przemyśleniami (często wspólnymi) z czytelnikami, ani nie miałabym możliwości noszenia koszulki z napisem „Jestem mężatką, mam Walentynki codziennie”.

2. Skąd w ogóle wzięła się ta oryginalna nazwa – Mocem? :)

Nazwę wymyślaliśmy kilka miesięcy. Mocem to fonetyczny zapis „moc M.”, gdzie M oznacza: miłość, małżeństwo, męstwo i w przyszłości, mamy nadzieję, macierzyństwo. Ostatnie dwa tematy to także odniesienie po prostu do kobiety i mężczyzny, którzy tworzą związek małżeński, są zupełni inni, ale te różnice się uzupełniają.

3. Od jak dawna prowadzicie swojego bloga? Dla kogo go piszecie i dlaczego go piszecie?

Pierwszy post został opublikowany troszkę ponad rok temu – 1 listopada 2014, ale w naszych głowach temat pojawił się dużo wcześniej. Kiedy braliśmy ślub na czwartym roku studiów, wiele osób się dziwiło, czemu „tak wcześnie pakujemy się w rodzinę”, radzili, że „powinniśmy się wyszaleć, korzystać z życia”. Bardzo nas to denerwowało, ale i martwiło. Zauważyliśmy, że ludzie kojarzą małżeństwo z nudnym i ciężkim życiem, negatywnie rozumianą dorosłością i końcem wolności. My widzimy je zupełnie inaczej. Chcemy pokazać, że małżeństwo naprawdę jest fajne. A jeśli nie jest, to od nas zależy, czy wciąż takie będzie. Piszemy też o tym, jak się przygotować do małżeństwa, dzielimy się swoim doświadczeniem, opowiadamy o swoim weselu. Coraz więcej jest także tekstów dotyczących samej organizacji ślubu.

Naszymi czytelnikami są różne osoby: małżonkowie, którzy przyznają nam rację i opowiadają, jak to jest u nich, narzeczeni chcący przygotować się do małżeństwa, ale także młodzież, która dopiero wyrabia sobie zdanie na wiele tematów. Piszemy chyba głównie dla tych dwóch ostatnich grup. Pierwsze w pewnym sensie nam w tym pomaga.

4. Niedawno wprowadziliście do sprzedaży pierwsze w Polsce materiałowe zaproszenia ślubne w formie chusteczek – skąd pomysł na tak oryginalną rzecz?

Studiowałam architekturę tekstyliów w Łodzi. Kiedy pisałam licencjat o sukniach ślubnych i równocześnie przygotowywałam się do naszego wesela, takie materiałowe zaproszenia widywałam na Pintereście lub wśród inspiracji na blogach, w większości amerykańskich. Niestety w tamtym momencie sprowadzenie ich do Polski było poza naszym zasięgiem. Od tego czasu minęły ponad trzy lata, a wciąż nikt ich u nas w kraju nie robił. W tym czasie pracowałam w internetowym sklepie ze ślubnymi akcesoriami, gdzie między innymi projektowałam tradycyjne zaproszenia.

Kiedy moje wzory zaczęły się podobać, wiele osób mówiło, żebym otworzyła swoją firmę. Poligrafia jednak nie jest moją najmocniejszą stroną, zdecydowanie bardziej lubię pracę z tekstyliami. Poza tym nie czułabym się fair w stosunku do byłego pracodawcy. W sumie to Piotrek wymyślił, żeby zająć się właśnie materiałowymi zaproszeniami, a z racji mojego wykształcenia, doświadczenia i zamiłowania do projektowania graficznego, chętnie na to przystałam.

5. Czy planujecie wzbogacić swoją ofertę też o inne produkty?

Od samego początku myśleliśmy o trzech produktach, jednak klienci podpowiedzieli nam kolejne. Do Świąt Bożego Narodzenia w naszym sklepie oprócz zaproszeń pojawią się serwetki z podziękowaniami dla rodziców oraz druhen. Będzie też jedna chusteczka z pytaniem „Czy zostaniesz moją Świadkową?”. Większość wzorów jest na tyle uniwersalna, że mogą być także zaproszeniami na inne uroczystości, np. na chrzciny.

Początkowo jednak oprócz zaproszeń myśleliśmy o spersonalizowanych poszetkach, które mogłyby być prezentem dla taty albo świadka. Mamy kilkanaście gotowych wzorów, jednak nie chcę obiecywać, kiedy uda się je wprowadzić do sprzedaży. Trzeciego produktu póki co nie zdradzę.

6. Gdybyście mogli teraz dać dwie dobre rady każdej przyszłej Parze Młodej na temat organizacji ślubu i wesela to co byście im poradzili:

1. Pozwólcie sobie pomóc! Ja byłam „Zosią-samosią”, uważałam, że tylko ja zrobię wszystko najlepiej. Dopiero tydzień przed ślubem, po wieczorze panieńskim odpuściłam i poprosiłam o pomoc koleżanki i przyjaciółki. Nie chodzi mi oddelegowanie wszystkiego innym, ale o wyczucie momentu, kiedy już więcej nie damy rady zrobić sami. Wśród bliskich Młodej Pary z pewnością znajdą się chętne do pomocy osoby.

2. Pamiętajcie, że ślub i wesele to tylko jeden dzień (no może kilka, w zależności od regionu), a przed Wami całe życie we dwoje. Znajdźcie czas na przygotowanie do małżeństwa, a nie tylko do samej uroczystości. Miejcie czas na randki, wzajemne poznawanie się, rozmowy o przyszłości. Trudne organizacyjnie sytuacje wykorzystajcie jako możliwość poznania swoich zachowań w nietypowych okolicznościach.

7. Czy możecie w kilku słowach opisać styl waszego wesela?

Bardzo chciałam znaleźć jakiś motyw przewodni, ale nic ciekawego nie przychodziło mi do głowy. Wybraliśmy najpierw kolory – czerwień, czerń i odrobina srebra. Kiedy znaleźliśmy miejsce – mały pałacyk w centrum miasta, zdecydowaliśmy, że nie będziemy szukać na siłę tematu wesela i dopasujemy wszystko do wystroju. Oprócz kolorów postawiliśmy na czerwone róże, czarne piórka i drobne diamenciki, które znalazły się na ręcznie wykonywanej przez nas papeterii, a także w kościele wzdłuż głównej nawy i były rozsypane na stołach weselnych.

Było elegancko, odrobinę bankietowo, bo mieliśmy do dyspozycji łącznie 6 sal, a goście krążyli między nimi z kieliszkami w rękach, i ekstrawagancko. Wiele osób dziwił czarny kolor, który pojawiał się w wielu miejscach, np. na sukienkach czterech druhen.

8. Co było najtrudniejsze w zaplanowaniu tej szczególnej uroczystości?

Zdecydowanie pogodzenie marzeń (odrobinę rozbuchanych przez poszukiwania inspiracji do dyplomu) z rzeczywistością – finansami i dostępnością pewnych elementów na polskim rynku. Studiowaliśmy, prawie całe wesele zafundowali nam rodzice, bez których nie moglibyśmy mieć normalnego przyjęcia. Na szczęście obyło się bez dużych konfliktów z tego powodu.

9. Co lubicie najbardziej w branży ślubnej, dlaczego się z nią związaliście na stałe (no właśnie – ale czy na stałe?)…

Czy na stałe to się jeszcze okaże. Jesteśmy młodzi, mamy mnóstwo pomysłów. Patrząc jednak na fakt, że po jakimś czasie wróciłam do tej tematyki, myślę, że tak szybko nie zmienię branży. Najbardziej podoba mi się to, że jest to bardzo radosna praca, w której towarzyszy się ludziom w pięknym czasie ich życia. Zależy mi na tym, żeby przenieść trochę akcent ze ślubu na małżeństwo, którego jest on początkiem. Myśląc w ten sposób, mam poczucie misji, więc jest to zdecydowanie działalność długoterminowa. Nawet, jeśli pomysł materiałowych zaproszeń nie przyjmie się w Polsce, pozostanie blog i koszulki promujące fajne życie po ślubie.